0. Prolog

Mój terapeuta, pan McDonald, którego niekonwencjonalne metody pomocy ludziom znane są na całym świecie, usiadł przede mną w krwistym garniturze i zamaszystym gestem założył sobie nogę na nogę. Jego przyjazny uśmiech skrywał więcej, niż ciekawą duszę i potężny umysł. Szare oczy śmiały się do mnie, choć mogłabym przysiąc, że raczej ze mnie, co nie uciekało mojej uwadze za każdym razem, gdy zajmowałam jedną z najwygodniejszych kanap, na jakiej kiedykolwiek w swoim życiu siedziałam. McDonald cmoknął głośno i chciał chwycić swój tablet, choć w połowie zrezygnował i zabrał swoją rękę z powrotem. Robił tak za każdym razem, a potem mówił:

– Twoja historia jest tak ciekawa, że znam ją na pamięć i nie potrzebuję notatek.

Zawsze wtedy wzdychałam.

– Czyli przyszłaś tu do mnie, ponieważ jutro wyjeżdżasz i chcesz się ze mną pożegnać? To naprawdę miłe z twojej strony, Lana.

Dokładnie. Kiwnęłam głową.

– Pożegnalną sesję miałem zaplanowaną daleko daleko w przyszłości, ponieważ twoja terapia nie została zakończona, jednak rozumiem powody, dla których wyjeżdżasz, więc pozwolę ci to zrobić. Chcę jednak roztrząsnąć twoją historię na nowo i nie wypuszczę cie stąd, dopóki nie pogodzisz się z nią na nowo.

I nic więcej nie dodając, złapał za pilot leżący przed nim i zamknął drzwi elektryczne jednym przyciśnięciem niebieskiego guzika.

Gdy wspominałam o niekonwencjonalnych metodach terapii McDonalda miałam na myśli serię dziwactw, których ten człowiek się dopuszcza. Pierwszą z nich jest zamykanie się z pacjentami w swoim gabinecie i nie wypuszczanie ich, póki nie doją do pewnych wniosków lub mu czegoś nie powiedzą. Drugą z nich było to, że prawe wcale nie mówił tylko pozwalał nam, pacjentom, wylewać swoje smutki, żale, tajemnice, wspomnienia i troski na jego dywan. Czasem dosłownie, bo tam właśnie kończyliśmy, my, pacjenci, gdy czegoś nie chcieliśmy powiedzieć. Po prostu ciągnął nas na środek dywaniku, jakby za karę, i wymuszał z nas wyznania. To był naprawdę ciekawy człowiek.

– Mam opowiadać? – Spytałam, znając jego metody naprawdę dobrze. – No, więc... Zaczęło się od tego, że przeprowadziłam się do Madrytu, stąd, z Nowego Jorku, by rozpocząć studia na tamtejszej uczelni medycznej. Pewnego dnia poszłam z koleżanką z roku na mecz Realu, ponieważ trudno było nie skorzystać z okazji i po meczu, w naprawdę komicznej sytuacji poznałam drużynę. Naprawdę... Zna pan tę historię na pamięć. Proszę pozwolić mi tego nie opowiadać...

Nic nie odpowiedział, co znaczyło, że mam mówić dalej. 

Naprawdę tego nie chciałam.

– Polubiłam kilkoro z nich i jakoś okazywało się, że ciągle na siebie wpadamy. A to w sklepie, a to na ulicy. Umówiłam się z Sergio Ramosem i po kilku randkach zaczęliśmy się spotykać. Był czarujący i powoli się w nim zakochiwałam. Na drugim roku studiów miałam za przyjaciół całą drużynę Realu Madryt i byłam szczęśliwa. Pewnego dnia bez podania powodu Sergio zerwał ze mną i urwał kontakt. Nie potrafiłam się po tym zebrać, zawaliłam studia, miałam myśli samobójcze i doszło do tego, że rodzice zabrali mnie stamtąd. Wróciłam tutaj gdzie zaczęłam się leczyć. Pogodziłam się z tą sytuacją.

McDonald nadal był cicho, więc musiałam coś pominąć. Westchnęłam.

– Ramos przestał dla mnie istnieć około rok temu, gdy skończyłam drugi z czterech dwuletnich etapów leczenia u doktora McDonalda. – Westchnęłam, po czym dodałam. – Pogodziłam się z całą sytuacją i jestem w stanie wrócić do Madrytu i żyć normalnie, nawet, jeśli znów spotkam Ramosa na swojej drodze. Razem ze mną wraca Zayn, który również będzie odbywał praktyki w szpitalu. Sądzę, że będzie mnie wspierał, ponieważ jest dla mnie jak brat.

Klasnął trzy razy i spojrzał na mnie.

– Będzie trudno, ale dasz sobie radę.